Mijn huiskamer is veranderd in een soort kledingwinkel. Overal waar ik kijk zie ik tassen met babyspullen, kleertjes, luiers, billendoekjes. Maar ook, boodschappentassen vol met groente, fruit, melk, kerstkadootjes… Ik ben er stil van.
Het was begonnen met een appje aan een vriendin. Ik begeleidde 2 weken geleden een bevalling van een vrouw die nog niet zo lang in Nederland woonde. Ze was gevlucht en via verschillende kampen uiteindelijk in een AZC in Nederland terecht gekomen. Na een jaar kreeg ze haar verblijfsvergunning en nu woonde ze met 3 grotere kinderen, en de 4e op komst in een kleine flat in Almere. Ze moest in haar eentje voor haar kinderen zorgen.
Ze had me tijdens de zwangerschapscontroles al verteld dat ze altijd snel beviel. Dus als ze ons zou bellen, dan moesten we direct komen. Ze vertelde me ook, hoe dankbaar ze was dat ze in Nederland mocht wonen en hoe goed het hier allemaal is. Ze miste haar man enorm, maar ze hield zich groot voor haar kinderen.
Toevallig had ik dienst toen ze belde. Ze klonk rustig, maar vertelde me dat ze zeker wist dat de baby deze ochtend voor 12 uur geboren zou worden.
Toen ik bij haar kwam en inderdaad 5 centimeter ontsluiting constateerde, pakten we samen snel alle spullen in en reden we in mijn auto naar het ziekenhuis. Af en toe keek ik even opzij, dan lachte ze me toe en ving rustig en kalm de ene na de andere wee op. Twintig minuten na aankomst in het ziekenhuis beviel ze van een prachtig meisje. Alles ging snel en goed, en 2 uur later zaten we weer in de auto, nu in omgekeerde richting.
’s Avonds thuis op de bank bedacht ik me dat ik iets voor haar wilde doen, om te helpen. Want in je eentje 4 kinderen grootbrengen, dat leek me nogal een klus. Ook in financieel opzicht. Dus appte ik die vriendin, die ook een zoon heeft, dus vast wel oude jongenskleren. Ik vroeg haar of ze misschien wat oude kleren over had, die ik aan deze vrouw kon geven. En wat toen gebeurde, was echt heel bijzonder. Die vriendin, die stuurde mijn berichtje door naar haar vriendenkring en zo kwam er een hele inzameling op gang. Mensen gaven niet alleen kleding, maar ook boodschappen, levensmiddelen, wasmiddelen, spelletjes voor de grote kinderen, boekjes, schoenen, jassen. Er werden grootverpakkingen luiers besteld en alles werd bij mij thuis bezorgd.
Drie dagen later parkeerde ik mijn auto weer voor de flat. Tot de nok toe volgeladen met spullen. De kleinste jongen kwam naar buiten, keek mij bij het zien van al die tassen stralend aan en vroeg: “Ben jij de Kerstman?”
Met tranen in mijn ogen reed ik naar huis. Dankbaar voor al die lieve mensen, die spontaan besloten dat zij wilden bijdragen, om de wereld van dit ene gezin gewoon iets mooier te maken!
Door Nienke Stam
